''ΔΙΟΝΥΣΟΣ''

Κρυφά...
πλάι σ' αγαληνό νυχτέρι,
γυρνά η μορφή σου. Κι άλλο να πώ δεν μένει , πώς σιγαλές κι αγιάτρευτες οι ώρες πού' μαι ερωτευμένη. Βουβό το λεξοπήγαδο και διψασμένη η ψυχή μου, μά πάλι νωρίς για οίστρους και καημούς πάνω στην άμμο της νύχτας, Θαρρώ πώς είναι...
Ο νόστος ενός φιλιού πού δεν ταξίδεψε ακόμη απο τα χείλη σου, στο βάθος ένα χλωμό φεγγάρι πάνω στους ώμους μου βαστώ.
Δεν έχω πόλη, δεν έχω σκέπη να κρύψω το βλέμμα μου απο σένα, κι είναι πού κείνη η ντροπή λυγίζει τη ψυχή μου. Σαν να μην γράφτηκε ποτέ το '' πώς'' πάνω στο κόσμο...
ΑΝΑ-ΜΟΝΗ
ΠΛΗΣ-ΜΟΝΗ
ΠΡΟΣ-ΜΟΝΗ

...Κι ένα τσιγάρο να φιλώ μέσα απ'τα χείλη.