υ.γ Κι ανανογιέμαι πώς βαστούν οι μυώνες της ζωής δίχως εσένα. Και συλλογιέμαι τα φτερά που φυλακίζουν τις σιωπές μας. Της νύχτας καμώματα θα πείς , και θα'χεις δίκιο.
Μα είσαι σύ που νεύεις στα νυχτοσκαλίσματά μου, καλέ/ή μου [;]